De Apocalyps en hoe de Maya's ons in de zeik namen

Na jaren vol films, verkeerd berekende data en ontstane Doomsday cults, is het dan toch bijna zover. Nog een kleine week volgas genieten, dingen doen die je altijd al wilde en onbeperkt calorieën naar binnen werken - voor ons vrouwen dan. Genieten tot vrijdag. Want op 21 december 2012 zou het dan toch echt zover zijn. De Apocalyps, het einde van de wereld, de vernietiging van onze menselijke beschaving. Daar waar miljarden jaren voor gestreden is, gebikkeld, waar werd geëvolueerd in de survival of the fittest. Alles resulterend in onze hedendaagse samenleving. Dat alles lijkt dan toch voor niets te zijn geweest. De Maya kalender loopt op vrijdag 21 december af. Ons bestaan houdt op.

Hoe het gaat gebeuren, dat is vooralsnog onduidelijk. Maar wees niet getreurd, al zou je verbeeldingskracht falen, dan zijn er genoeg theorieën achter de hand. Ik zal er voor het gemak een paar toelichten. Aanstaande vrijdag zou onze aardbol voor het eerst in 26 duizend jaar op één lijn komen te staan met de zon en het centrum van de melkweg. Gevolg: de zwaartekracht wordt totaal overhoop gegooid en er is zelfs kans dat de aarde uit elkaar wordt gerukt. We vallen dus óf allemaal van de aarde af óf we knallen de ruimte in (een soort vervroegd oud en nieuw).

Een ander veel gehoord argument is een verwoestende zonnestorm. Nooit meer een eerste lentezonnetje of warme zonnestralen op een zomers strand. Nee, de zon zou in tweestrijd zijn met zichzelf. Extreme zonnestormen - die al meerdere satellieten en elektriciteitsnetten hebben uitgeschakeld - bereiken een hoogte (of diepte) punt op jawel: 21 december. Op datzelfde moment zouden de polen van het magnetisch veld zich ook omkeren, waardoor het complete magnetische veld verstoord wordt. Zonder magnetisch veld heeft de straling van de zon vrij spel op aarde. Resultaat: wij levende wezens worden bittergarnituur in een frituurpan. Voor wie Nicolas Cage heeft zien schitteren in Knowing: zo moet het er ongeveer uit komen te zien.

Of neem een andere voorspelling, die van Planeet X die in een rechte lijn op de aarde af koerst. En om het nog wat aannemelijker te maken: wetenschappers weten dit al sinds 1980. Maar zoals wij gewone stervelingen zoveel dingen niet mogen weten - zoek voor de lol eens op conspiracy theories - is ook het bestaan van deze aanstormende komeet voor ons verborgen gehouden.

Mocht je nu nog denken: waar wetenschap ophoudt, daar begint geloof? Helaas pindakaas. Ook daar beweert men aanwijzingen te hebben gevonden voor het einde der tijden. De Bijbel voorspelt namelijk - althans zo interpreteren sommigen het - de eindslag tussen goed en kwaad. En wanneer deze fatale strijd plaats zou vinden? Inderdaad, tegen het einde van 2012.

Als we nu alles optellen, lijken we er dus echt niet meer onderuit te kunnen. Maar voordat we nu allemaal in paniek raken: er is nog hoop. Nouja, voor een kleine groep dan. Mocht je op ongelukkige wijze toch niet bij de uitverkorenen horen, dan kun je altijd nog je heil zoeken in een klein Frans dorpje genaamd Bugarach. De berg waartegen het dorpje zich huist, zou een ondergronds gangen stelsel herbergen waar buitenaardse wezens aanstaande vrijdag landen om de aanwezige mensen te redden. Zo zou er een speciale landingsplek zijn voor UFO's. Heb je altijd al eens UFO's willen zien, dan is het dus nu of nooit! Al heeft de burgemeester eigenlijk liever niet dat we massaal komen, maar ach, ik zeg gewoon doen, wat heb je te verliezen?

Voor diegenen die nog niet meteen hun biezen hebben gepakt en nog gewoon verder lezen: er is nog een theorie die al het andere ontkracht. Diezelfde Maya kalender die het einde van het bestaan zou voorspellen, wijst in werkelijkheid alleen op een einde van een tijdperk. De Maya's maakten gebruik van verschillende kalenders en berekenden in verschillende cycli. Aanstaande vrijdag komt de vijfde cyclus inderdaad ten einde, maar op zaterdag beginnen we gewoon in cyclus zes. Ik zeg, geef die vuurwerk vergunning iets eerder af en laten we met z'n allen een extra feestje vieren. Een nieuw tijdperk en een nieuw jaar, het kan toch eigenlijk niet beter! Een echte pussy als ik ben echter, zal ik toch blij zijn als het zaterdag 22 december is (of zaterdag 23 december, als de Apocalyps in tijdszones werkt). En mocht het nou niet zover komen, dan was dit mijn allerlaatste blog. Geniet ervan.

You had me at hello, Barack

Ik had het bij Guanluigi Buffon - die luidkeels het Italiaanse volkslied meezong tijdens het EK afgelopen zomer - en ik had het deze week weer. Een gevalletje 'hadden wij dit af en toe ook maar in Nederland'. Obama mocht nog vier jaar. Afgezien van alle inhoudelijke argumenten waarom dit een meer dan welkome verkiezingsuitslag is, was ik nog veel meer in extase door de overwinningsspeech van de beste man. Want hallelujah, wat een mokerslag moet dat zijn geweest voor Mitt. En wat een show was dat - wederom - voor ons.

Ik heb Obama's speech meerdere keren opnieuw beluisterd, kon zelfs delen uit mijn hoofd meedreunen. Noem me een pussy, een groupie, een fan - I don't care. Het was wederom een sterk staaltje vakmanschap, een aaneenschakeling van woorden waarbij de optelsom duidelijk meer dan de som van de delen was - om in de woorden van Mr. President te spreken. Maar bovenal was dit kippenvel-moment een prototype van Amerikaans patriotisme, ik wilde ook voor even (heel even maar, hoor) Amerikaan zijn. Begrijp me niet verkeerd. Er is absoluut niets mis met onze Hollandse nuchterheid, maar man, die passie voor het land zou ons op z'n tijd misschien ook wel eens wat kunnen brengen.

Misschien zijn de Amerikanen over het algemeen niet heel realistisch en gedragen ze zich ronduit arrogant, ze voelen zich wel verbonden met elkaar. In navolging van Obama had ik dan ook veel liever gehad dat Rutte na de verkiezingsuitslag een opjuttende speech zou hebben gegeven. Hij had zich tot het Nederlandse volk moeten richten en iets moeten zeggen in de trant van:

"Dankbaar en blij zijn wij met de uitslag van de stemmen. We hebben ons best voor jullie gedaan en jullie hebben ons gehoord. We weten dat we in een periode leven waarin we voor moeilijke beslissingen staan, die ons allemaal gaan raken. Jullie hadden hiervoor weg kunnen lopen, maar dat hebben jullie niet gedaan. Jullie hebben je van je beste kant laten zien en massaal gestemd. En of dat nu voor ons is of voor Diederik, het maakt uiteindelijk niet uit. Waar je ook voor staat, voor je wie je gestemd hebt, of je nou autochtoon of allochtoon bent, hetero of homo, arm of rijk, we zijn met zijn allen meer dan de som der delen. We zijn niet alleen Zeeland, of Groningen of Friesland. Nee! We zijn meer dan de 12 provincies samen. Wij zijn het Koninkrijk der Nederlanden, de Leeuwen van Oranje en samen kunnen wij alles aan. Vergeet niet, het beste moet nog komen!"

Als hij dit zou hebben gezegd, geef ik het een kans dat zelfs Geert kippenvel op zijn arm zou hebben gekregen. Maar goed, dit heeft hij niet gezegd. Ik ga dan ook nog maar een paar keer luisteren naar Obama.

Sint, Lance en iets met luchtkastelen

Je kent het vast nog wel. Heel de familie voor de tv, Sesamstraat aan en met zweethandjes en trillende benen wachten op de klop op het raam. Dan - als er uiteindelijk (loeihard, de buurman had er blijkbaar zin in) gebonkt wordt - ontspint zich een wedstrijd wie er als eerste bij de voordeur is. Als die deur opengerukt is rennen we naar de straat om nog een glimp van Zwarte Piet (of misschien Sint zelf wel) op te kunnen vangen. De rest van de avond staat volledig in het teken van cadeautjes en of diegene die je in de Intertoys-gids had gezien er wel bij zit. Tevreden en gelukkig ga je die nacht slapen.

En dan. Een paar weken later komen je ouders je iets vertellen. Die mooie droom wordt pats boem weggevaagd. Waar je altijd zo sterk in geloofde, was een leugen. Een verzinsel. Je houdt je groot (je bent tenslotte al 8), maar van binnen vreet het je op. Hoe kan dat nou? Sinterklaas, je allergrootste vriend, is gewoon een acteur, en je buurman, en je vader (en moeder). Zouden je klasgenootjes het ook al weten? Nu draag jij ineens ook een geheim met je mee. Een geheim dat iedere daarop volgende Sinterklaasavond weer ontzettend veel concentratie van je vergt. De gordijnen moeten wel echt gesloten blijven en als je broertjes het naar-de-deur-ren wedstrijdje startten, probeer je ze af te remmen. Stel je voor dat hun geloof nu ook (veels te vroeg) als een zeepbel uit elkaar spat. Nee, dat moet je zien te voorkomen. Je gunt het ze te blijven geloven in dat mooie verhaal.

Terwijl je zelf de eerste jaren tevergeefs nog vast probeert te houden aan tekenen dat 'ie wel bestaat, daagt het besef dat jouw mooiste jeugdherinnering een luchtkasteel bleek te zijn. Het gevoel dat ik had toen mijn Sint sprookje te einde liep, heb ik de afgelopen tijd weer een beetje gevoeld. De onaantastbare Lance Armstrong is van zijn voetstuk gevallen. De mooie droom van een held die kanker overwon en daarna op eigen kracht zevenmaal de tour won, bleek ook een luchtkasteel. Van Contador, of welke andere Spanjaard of Rus, of Duitser, of Pool of wat dan ook, had ik het wel verwacht. Maar Lance. Het was ook te mooi om waar te zijn.

Dit keer was ik iets ouder en iets wereldbewuster dan toen ik 8 was en dit keer kreeg ik het nieuws niet van mijn ouders, maar van de media te horen. Maar net als bij de Sint, moet ik ook hier bekennen dat ik er niet aan wil. Ik bevind me in een wirwar van gedachten. Weet dat het nonsens is als ik in Lance's onschuld blijf geloven en mensen zullen vinden dat ik dan naïef ben. Toch wil ik het niet. Al zijn het duizend identieke verklaringen en worden complot theorieën over Lance's buurman en de corrupte UCI bevestigd, zolang Lance zwijgt, blijft 1% van mij nog steeds hopen. En als het dan uit elkaar spat - wat het natuurlijk allang heeft gedaan - laten we dan niet vergeten dat hij ook heel veel moois heeft gedaan voor zijn medemens.

Het is alleen alsof je te snel de voordeur was uitgerend, en je in plaats van Sinterklaas nog een glimp opving van je buurman. Maar Sinterklaas schrap je toch ook niet uit de geschiedenisboeken?

Vijftig tinten virus

Er zijn altijd van die trends, waarvan je niet weet of je er nou in mee moet gaan of niet. Zo ook met de bestseller Vijftig tinten grijs. Wat is dat toch met dat boek. Je kunt Facebook al weken niet meer openen zonder - soms ongewilde en overenthousiaste - recensies tegen te komen van vrouwen waarvan je altijd had gedacht dat zij niet in deze categorie vielen.

De ogenschijnlijk meest burgerlijke, saaie huisvrouw ontpopt zich ineens tot een wellustig wezen. Vele levens staan op dit moment volledig in het teken van de trilogie, seksshops raken door hun voorraden heen en deze seksuele revolutie is voor het gemiddelde manvolk een enorm aangename verrassing.
Tegen een vreemde zeg je tegenwoordig niet meer om het ijs te breken: "lekker weer hè", maar: "in welk hoofdstuk ben jij?". Heb je het niet gelezen, dan hoor je er niet meer bij. Waar praten over literatuur waar je rode oortjes van krijgt eerst taboe was, lijkt het nu de normaalste zaak van de wereld. Waarschijnlijk daalt het aantal partners dat vreemdgaat met de dag en lijkt ieder huwelijk weer een stuk gelukkiger. De vraag is alleen; voor hoelang? Als al die brave huisvrouwen straks de boeken gelezen hebben, zal de hysterie ook weer verdwijnen en wordt erotiek vanzelf weer een taboe.

Mijn leven staat nog niet in het teken van het boek hoor, nog niet. Ook ik heb het boek - sinds gisteren - echter in bezit. Gekregen als cadeau, dat dan weer wel. Maar ik kan niet ontkennen dat ik na alle media aandacht en hysterische kreten van vriendinnen toch enigszins nieuwsgierig ben geworden. Ik zal er dan binnenkort ook aan moeten geloven.

Flappie

Wekenlang, misschien wel maandenlang, hadden we erom gezeurd. Op een zaterdagochtend was het dan eindelijk zover. We mochten jullie ophalen en vanaf dat moment was ons leven niet meer het zelfde. Ik koos voor die schattige witte met rode ogen - een uniek albino exemplaar - waar ik volgens de dierenwinkelmeneer absoluut geen spijt van zou krijgen. Mijn broertje ging voor de zwarte met een wit snoetje, die hij later die dag heel toepasselijk zwartsnoetje zou noemen (ik liet hem maar, het was vast de leeftijd).

Witje en ik, wij waren vanaf dat moment één, onafscheidelijk. Samen mochten jullie gezellig in dat blauwe hok in de hoek van de kamer. Op de momenten dat het even kon, haalden we jullie eruit. Bij ons op schoot was het toch immers veel gezelliger. Menig wollen trui is toen versleten, maar dat deerde niet. Ik had alles voor je over, niks kon ons toch uit elkaar drijven?

Dus toch wel. Blijkbaar was ik allergisch voor je. Dat hadden ze me ook wel even van te voren mogen vertellen. Ik was er kapot van, maar kon bij jullie nauwelijks verdriet bespeuren. Geen wonder. Van jullie knusse hok binnen, gingen jullie naar een waar konijnenparadijs buiten met alles erop en eraan. Ik vind persoonlijk dat jullie je toen steeds belangrijker gingen voelen. En geloof me, ik deed echt nog wel m'n best hoor. Maar ik moet toegeven dat ik wel snap dat m'n broertje jullie op een bepaald moment zat was. Waar jullie eens zulke lieve, donzige diertjes waren, was daar langzaamaan niets meer van over.
Meer dan eens betrapte ik jullie op verwaand gedrag en als ik toch nog - vergeet niet dat ik de enige in huis was die nog voor jullie wilde zorgen - jullie voederbakje kwam vullen, kon daar geen bedankje van af.

Nu zijn jullie al een paar jaar niet meer, en vandaag op dierendag denk ik natuurlijk nog even aan jullie. Omdat dat hoort. Ik weet wel, als ik ooit nog konijntjes neem blijven ze lekker in dat knusse blauwe hok.

Jij komt er wel, echt!

Jarenlang heb je er naar uitgekeken. Je ingebeeld over hoe het er uit zou zien. Bedrijven die vechten om jou binnen te halen. Een dikke auto van de zaak, weekenden lang shoppen. Dit zou allemaal gaan gebeuren, het was alleen nog een kwestie van tijd. Je negeerde de verhalen over "Oh na je studententijd? Nou bereid je maar vast voor, dan begint het zware leven pas" en was oprecht verbaasd (nouja, quasi-verbaasd dan) over die mensen die zeiden dat je vooral nog moest genieten nu het nog kon. Je leven zou er hard op achteruit gaan. Als ik een doemdenker was geweest, had ik me waarschijnlijk voorgenomen nooit te gaan werken. Waar zou je immers aan gaan beginnen, je leek wel gek!

Maar goed, dat ben ik dus niet - een doemdenker. Een aantal maanden geleden google-de ik zo nu en dan al naar leuke jobs. Ik zat midden in m'n onderzoek naar de Zuid-Afrikaanse apartheid en kon wel wat welkome afleiding gebruiken. Het feit dat het aanbod aan vacatures ook toen al niet denderend was, kon me nog niet zo deren. Ik had immers nog een paar maanden voordat ik echt "aan de bak" moest. Tot ik naarmate mijn afstuderen naderde, steeds vaker de vraag kreeg voorgelegd: "Maar als je media & journalistiek hebt gestudeerd, ben je dan straks ook echt 'iets'?" en "Wat kun je nou eigenlijk worden met jouw studie?". Hoewel je het wilt negeren, komt het dan toch opzetten. Dat knagende gevoel. Want inderdaad, met die vacatures wilde het nog steeds niet echt lukken en wat was ik nou eigenlijk als ik straks afgestudeerd zou zijn? Sterker nog: wat kon ik nou eigenlijk allemaal? 

Deze week ben ik officieel student-af. Mijn schoolleven is over, finito. En guess what? Het voelt allemaal nog niet zo fantastisch als ik had gedacht. Die dikke auto lijkt nog ver weg en als die bedrijven om mij vechten dan weten ze dat wel verdomd goed verborgen te houden. Ik word momenteel meer gezien als iemand waarbij meeleven tonen gewenst is. De vraag "hoe gaat het nou met solliciteren?" gaat steeds meer gepaard met een half schuin hoofd, een te gemaakte glimlach en een aai over je rug. "Jij komt er wel, echt!". 

Ach. Eerst maar eens genieten van het student-af zijn. Nu het nog kan toch?

Sorry Haren, het ging per ongeluk

Relschopper Haren is brave scholier, zo kopt het AD vandaag op de voorpagina van de krant. Het stuk wat bij deze kop hoort, is in wezen een wanhopige kreet van één van de daders op het uit de hand gelopen feestje afgelopen vrijdag. Steef, zoals hij wordt genoemd in het artikel, vindt het beangstigend dat hij nu gelinkt wordt met 'termen, personen en gedrag' waar hij totaal niet bijhoort.

Ahh gossie, ik denk inderdaad dat alle lezers van het AD nu in zullen gaan zien dat Steef gewoon een brave jongen is, die toevallig een beetje te ver meeging in het feestgedruis. Ik denk zelfs dat er een petitie opgestart zal worden, waarbij duizenden mensen hun handtekening zullen zetten om Steef vooral niet te laten arresteren. Hij komt namelijk uit een goed gezin, heeft werk en zit vanaf zaterdagochtend in een ontzettend negatieve spiraal, zo zegt hij zelf. Vanavond in Pauw en Witteman zal de burgermeester van Haren denk ik ook wel een speciaal stukje wijden aan jongens zoals Steef, die zich per ongeluk lieten gaan. We zien het door de vingers, zal meneer Bats vast en zeker zeggen. En Steef en nog tientallen anderen kunnen dan weer gewoon braaf doorgaan met hun doodnormale leven.

Of misschien dat de werkelijkheid toch iets anders is? Iets minder rooskleurig? Mijn vader zegt altijd 'waar gaat het heen met dit land, we raken in verval'. Ik zeg dan altijd dat het wel meevalt, dat er een enkele keer iets gebeurt, zoals in Hoek van Holland. Na Haren is deze nuance misschien niet meer echt op zijn plaats.

Ergernissen top 10

Denk positief. Lach en goede dingen zullen je tegemoet komen. Erger je niet aan de kleine dingen. Ok. Maar wat als ik me nu soms - ok, op sommige dagen iets meer dan soms - wél eens wil ergeren aan de kleine dingen. Juist de allerkleinste dingen op een alledaagse dag, kunnen me zo nu en dan ontzettend irriteren. Hoewel mijn scala aan ergernissen en irritaties tot ver reikt, is het me toch gelukt een top 10 samen te stellen.

1. Die vrouw bij de kassa op een woensdagmiddag die éérst alle boodschappen (voor een maand) in gaat laden en dan pas - nadat die verlegen cassiere, die al langzaam is weggedoken onder de kassa bij het zien van de steeds groter wordende rij, het al een aantal keer heeft gevraagd - op zoek gaat naar haar bonuskaart. En jij staat daarachter al 7 minuten te wachten met alleen je AH smoothie.

2. Je OV-chipkaart nog niet scannen op de nieuwe, nog openstaande poortjes boven aan het station. Je pakt hem straks beneden wel uit je tas. Tot je er daar aangekomen achter komt dat die OV incheck palen blijkbaar zomaar ineens zijn weggehaald (waar blijft die communicatie NS), en je nog welgeteld 1 minuut hebt om de trap weer op (en af) te rennen en alsnog boven in te checken.

3. Dat ontzettend irritante, misplaatst zelfingenomen gezicht van Andries EO Knevel. Punt.

4. Waarom ik het toch steeds weer voor elkaar krijg om altijd, maar dan ook áltijd wanneer de man van de pakketjes langskomt, in m'n ochtendjas de deur open te doen. Dit valt overigens misschien meer in de categorie genante momenten.

5. Het feit - ja het is een feit - dat altijd als je je in de auto ergert aan een medeweggebruiker, het een vrouw is. Ik richt me nu even tot mijn eigen sekse; leer eens gewoon normaal autorijden!

6. Picture this; je rijdt 80 km op een rondweg. In de verte zie je ze al zitten, een stelletje kauwen. Van die ontzettend lelijke, enge zwarte vogels. Hoe graag je zou willen dat ze langzaam allemaal uitsterven (zei ik dit?), zou je er niet aan denken er één over te rijden. Maar wat er dan gebeurt, en dat gebeurt echt te vaak. Als je bijna bij ze aangekomen bent, vliegen ze niet van je weg. Een greep uit de handelingen die ze dan verrichten: ze vliegen een stukje op en duiken dan richting jouw voorruit, ze kijken niet op of om maar blijven gewoon aan de kant van de weg zitten of ze lopen heel langzaam over de weg naar de andere kant. Genoeg gezegd lijkt me.

7. Wespen. Altijd, overal. En panisch als ik ben, kan ik vanaf het moment dat ik zo'n geel/zwart wezentje heb gespot niet meer normaal functioneren. Dit heeft er al meerdere keren toe geleid dat ik op een mooie zomeravond besloot m'n eten maar binnen op te gaan eten. Diep triest.

8. Meisjes van een jaar of 12 die achteloos de 'hou van je's' er op los gooien op Facebook alsof het niks is. Ook vervelend: dat diezelfde meisjes allemaal zo'n standaard profielfoto hebben, waarbij ze zichzelf met hun iPhone hebben gefotografeerd in de spiegel. Bummer.

9. Jongens van een jaar of 12 die achteloos 'hé schatje' en 'pssst meisje' naar je roepen, terwijl jij als ze hun glimlach naar je tonen haast verblind wordt van het zonlicht dat weerkaatst op hun plaatjesbeugel.

10. Het getreiter en sneue gedoe van die kneus van een Castricum. Misschien ben ik wel een pussy, maar ik vind het oprecht sneu hoe 'ie sommige mensen kleineert. En dan dat populaire gedoe van 'm, alsof 'ie 's lands beste journalist is. Bah.

Voor de rest; denk positief en erger je niet aan de kleine dingen in het leven!

Buma's neus en andere zaken

Er zijn er waarschijnlijk een hoop die het nuttig denken te vinden. Nog nooit werden we zo doodgegooid met dat politieke gebazel. Begrijp me goed, ik vind de politiek reuze interessant. Maar dit niet. Elke avond hetzelfde, ingestudeerde riedeltje. Echt origineel is het niet meer om weer het 'laten we met zijn allen Rutte alles gaan verwijten' spelletje te spelen. Misschien dat het gros van de mensen - diegenen die menen dat het echt over inhoud gaat - het nog uitermate boeiend vinden.
Ik merk echter dat mijn aandacht steeds meer wegebt van de woorden die de politici naar elkaar spuwen. Had Fleur Agema altijd al zo'n neus, waarvan het lijkt alsof ze 24/7 zo'n klemmetje op heeft? Zou zij eigenlijk wel genoeg lucht krijgen? Misschien heeft ze het wel onwijs benauwd en is dat gewoon de oorzaak van die rare hersenspinsels.
Of die vrouw achter Edith Schippers tijdens een debat in Nieuwsuur. Minutenlang heb ik gebiologeerd zitten staren. Was het wel een vrouw? Uiteindelijk heb ik besloten dat het waarschijnlijk een nieuw typetje van Paul de Leeuw was. En wat was dat met Wilders? Zijn extreem gebruinde huid zorgde voor ogenschijnlijk nog witter haar. Of die neus van Buma. Ik moest ineens denken aan Pinokkio. Hoe sterk sommige politici volgens de media ook waren, ik heb het niet gezien. En zeg nou zelf, over echte inhoud gaat het deze dagen toch niet meer?

Mart

Was je alleen nog doorgegaan met de Tour, dan was er niets aan de hand. Tenminste, dit jaar nog niet. Daar past jouw persoonlijkheid nog Mart, daar word je nog gewaardeerd door velen waaronder ik. Toen je ons vorig jaar de stuipen op het lijf joeg met je aangekondigde vertrek, had ik al bijna geen zin meer in de Tour. Hoe zou dat toch moeten zonder jouw kijk op de wielerronde, jouw klik met de renners en jouw aanstekelijke enthousiasme. Tegen al die Mart-haters in mijn omgeving ging ik in. Jij en de Tour, dat is één - onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Maar nu Mart. Ik betrapte mezelf er gisteravond op dat ik zapte naar RTL 4, niet eens bewust. Het was meer een reflex. En om nou te zeggen dat dat programma ergens op slaat.. De eerste paar afleveringen viel het nog wel mee. Misschien wilde ik het ook niet zien, denk ik nu. Om te zeggen dat je op een voetstuk stond gaat te ver, maar een bepaalde status had je zeker. Hoe vaker ik kijk, hoe meer de irritatie echter de overhand begint te nemen en je status begint af te brokkelen. In plaats van een presentator die zijn enthousiasme voor de sport laat vieren, begin je steeds meer te lijken op een oude schoolmeester die zijn leerlingen eens even de les van leven bij zal brengen. 

Ze hebben allemaal bij je aan tafel gezeten, winnaars en verliezers. Vooral die laatste groep heeft het zwaar bij jou. Zo ook gister. Zeiler Pieter-Jan Postma greep net naast een medaille. Ik denk dat die arme jongen depressiever was na de show, dan ervoor. Alsof het een klein jochie was, vond jij het nodig hem te vertellen dat verliezen bij de sport hoorde en keer op keer moest hem worden ingepeperd dat 'ie zich vast vreselijk moest voelen. Alsof dit nog niet genoeg was, werd Marleen Veldhuis meerdere malen door jou voor het blok gezet om - ongevraagd - advies te geven over omgaan met teleurstellingen aan Postma. In plaats van - ik noem maar iets - te benadrukken dat die jongen een onwijs goede race gevaren heeft, zie jij het dus blijkbaar als jouw taak om dat totaal niet aan de orde te laten komen. Sterker nog, door jouw toedoen twijfelde Marleen er ogenschijnlijk nog bijna aan om haar vooraf opgestelde wens met het luiden van de bel te veranderen, toen ze het aangeslagen gezicht van Pieter-Jan zag. 

Mart, was er nou maar niet aan begonnen. Had het nou gelaten bij de Tour. 

China town in Londen

Ligt het aan mij, of komen ze werkelijk overal voorbij? Hoe hard je ook probeert, je ontkomt gewoon niet aan ze. Als onkruid dat toch weer in dat mooie hoekje van de tuin omhoog kruipt. De chinezen op de Olympische Spelen, daar heb ik het over. 

Dat ze met tafeltennis en badminton oppermachtig zijn, daar was ik al wel van op de hoogte. Maar ga eens een dagje achter de TV zitten en je ziet ze krioelen, ze winnen overal terrein. De Ding Ning's, Jao's en Ye's vliegen je om de oren. Zelfs bij een sport als roeien waarvan je denkt: weten ze daar überhaupt het bestaan van af in China? Ja, dat weten ze. 

Ik zou nu een lovend stukje kunnen schrijven over dat het zo knap is van die Chinezen. dat ze als ze wat willen het blijkbaar ook weten te bereiken. Dat ze het beste sportland ter wereld zijn - de Amerikanen even daar gelaten. De waarheid is echter dat ik geen zin heb in een lofzang. Dat ik me - mag ik dat zeggen - er mateloos aan irriteer dat ze op zoveel vlakken domineren. En waar dat mee te maken heeft? Ik weet niet. Misschien wel met het feit dat ik me nu eenmaal minder verbonden voel met het Aziatische land. Misschien wel doordat ik me er ook al aan erger dat die Chinezen die niet goed genoeg waren, dan maar bij ons komen sporten. 

Vooral heeft het denk ik te maken met het ontbreken van passie. Ze stralen niet uit dat ze van hun sport houden. Natuurlijk komt een sporter voor goud, maar waar Edith ook kan juichen om brons, zul je dat een Chinees niet snel zien doen. Het gaat om prestatie, je land niet laten falen. Ergens in mij kruipt zelfs een gedachte omhoog dat er in China een commissie aan het werk is, die een algemene groep sporters random ergens bij een sport indeelt. Alles om op alle vlakken oppermachtig te worden. Geef mij dan gewoon maar het brons van Edith en de 47.88 van Verschuren. Zij stralen pure passie voor hun sport uit. Natuurlijk balen ze, maar we waarderen hun prestaties. 

De erkenning van een natuurkundige gek

Daar zat 'ie dan, op zijn roodfluwelen sofa. Nagenietend van de avond, maar nog steeds niet bevattend wat er nu precies gebeurd was. Terwijl de koffiejuffrouw nog maar eens bijschenkt, drommen de media om hen heen. Peter Higgs kijkt wat dromerig voor zich uit. Hij had dit nooit meer verwacht.
Thuis in Schotland leeft hij teruggetrokken met zijn vrouw en 5 Schotse kippen. Hij had er vrede mee, het vraagstuk afgesloten. Bij het woordje 'Higgs' kon hij louter nog denken aan zijn eigen naam. Zelfs de vernedering die hij jarenlang had moeten doorstaan had een plekje gekregen. Want ja, dat was hij: vernederd. Een gestoorde natuurkundige, een hogere status kreeg Higgs niet in de wetenschap. Tijdens een kampeervakantie met zijn vrouw in 1964 bedacht hij dat er iets zou moeten zijn wat het hele heelal bij elkaar houdt. Hij wist het zeker, maar daar bleef het bij. Niemand die hem volgde.
Het gros van de wetenschap vond het nonsens, te ver gezocht en degradeerde Higgs tot een derderangs natuurkundige. Higgs werd in natuurkunde lessen alleen nog gebruikt als scheldwoord, in plaats van shit of scheisse. Higgs zelf werd gezien als een gek. Tot gister.
Ze hadden hem gebeld - wonderbaarlijk gezien hij erom bekend staat nauwelijks aan telefonisch contact te doen. Of 'ie even naar Genève wilde komen, ze hadden iets ontdekt. Higgs moest het even aan zijn vrouw vragen. Kon hij wel zomaar weg? Ze hadden immers die kippen. Het mocht. Waar hij al die tijd verguisd was, behandeld als uitschot van de wetenschap, was hij nu het stralende middelpunt. Zijn theorie was bevestigd, het Higgs-deeltje bestond. Missie geslaagd. En Higgs zelf? Die was dankbaar, maar hij kon vooral ook niet wachten weer terug te gaan naar Schotland.

Het zit 'm in het volkslied

Jawel. Ik ben erover uit. Niet Spanje, niet Duitsland, niet Portugal, maar de Italianen gaan - en moeten -  de beker pakken. Los van het feit dat Spanje hem niet mag winnen - ja inderdaad, puur omdat de andere WK-finalist Nederland hem ook niet wint - verdient van de resterende landen alleen Italië echt de titel.
En waarom? Dat lijkt me logisch. Kijk toch eens naar dat volkslied. Logisch dat wij de cup niet binnen slepen. Dat saaie, melodramatische Wilhelmus doet niet echt veel voor ons. En zeg nou zelf, heb je eigenlijk enig idee waar je nu precies over zingt? Zie je, je weet het ook niet, behalve dat je ergens Duits bloed schijnt te hebben en dat je voorouders kennelijk ooit ergens een koning in Spanje hebben gehad. Daarover gesproken is het niet zo gek dat we het steeds niet - of helemaal niet - redden. Als zelfs het volkslied, het paradepaardje van het Koninkrijk der Nederlanden, het toonbeeld van onze nationaliteit, er niet eens van uitgaat dat we het zelf in ons hebben. Als dat waar we ons eenheidsgevoel door willen versterken voorafgaand aan een grote wedstrijd, zegt dat we eigenlijk alles te danken hebben aan de Duitsers en Spanjaarden, dan zit de kronkel dus daar al.
Waar het bij ons al mis gaat voor het fluitsignaal, begint het daarentegen dan pas echt voor de Italianen. Wie zag niet die gesloten ogen van Azzurri's trots Buffon, luidkeels meezingend, de passie voor zijn eigen Italië door z'n poriën druipend, een volkslied ontaardend in een strijdkracht die deed voelen als de Maori-Haka. Van mij mogen ze hem winnen, ik kreeg kippenvel. Of laat het ze in ieder geval tot de finale schoppen, zodat we dat volkslied nog zo vaak mogelijk kunnen horen. En Beatrix, mogen wij misschien ook zo'n lied? Ik weet zeker dat we dan onverslaanbaar worden.

Accenten maken de man

Alsof je zit te kijken naar een slechte parodie op de Belgische Flikken. Dat gevoel kreeg ik toen ik op het nieuws een woordvoerder van de Belgische rechtbank iets hoorde zeggen over een grote rechtszaak. Het maakte ook niet eens uit wat de betreffende woordvoerder zei, want de vorm zorgde ervoor dat de inhoud werd vergeten. Al was de goede man de hoogst begaafde man van het land en zou hij al 4 keer verkozen zijn tot meest talentvolle woordvoerder, het accent zorgt ervoor dat niemand dit onthoudt.
Wat is dat toch met accenten. Waarom kan ik wanneer ik een Belg hoor praten alleen maar denken aan Kabouter Plop en K3? En hoe anders is dat bij onze oosterburen. Laat beiden hetzelfde zeggen en je zult bang worden van de Duitser, terwijl de Belg je zal doen smelten. Iemand met zo'n accent kun je toch ook niet serieus nemen? Hoe hard de Duitser ook zal proberen, hij zal altijd het onderspit delven tegenover de zachtaardige Belg (misschien dat de Duitsers het daarom ook zoveel beter doen op voetbal gebied?). Nee, neem dan de Spaanse Javier of Italiaanse Antonio. Eén woord en je zweeft weg, vorm overklast inhoud ook hier. Ben ik misschien toch gewoon een oppervlakkig persoon? Is het kwalijk dat ik mensen vaak niet los kan zien van hun accent? Misschien zouden we wel moeten streven naar een wereld waarbij we allemaal hetzelfde accent hebben, alhoewel ik dat Belgische dan toch wel zou missen.

Bloedend oranje-hart

Voordat ik begin wil ik zeggen dat dit relaas komt uit het hart van - ik durf wel te zeggen - één van de trouwste Nederlands elftal supporters, van iemand die altijd fan is en zal zijn en altijd - zelfs bij dit EK - ervan overtuigd is dat we dan nu echt gewoon kampioen gaan worden. Ja, ik had zondag een diepgeworteld geloof in een 4-1 overwinning op team-Ronaldo. Sterker nog, zelfs zondag durfde ik gewoon stellig te zeggen tegen wie het maar wilde horen - ook tegen wie het niet wilde horen trouwens - dat ik m'n plekje langs de gracht al had gereserveerd.

Natuurlijk, na de nederlaag was ook ik in shock, ontzet, de wanhoop nabij. Máár, zoals het een goede supporter betaamd: je moet er ook staan als het even niet lukt. En dus deed ik dat. Ik zette me er overheen en overtuigde mezelf ervan dat die jongens niet zo hard moesten worden aangepakt. En dat we dit keer blijkbaar niet goed genoeg waren. Zo gek was dat ook niet eens, want de statistieken wezen uit dat verliezend WK-finalisten het wel vaker verprutsten op een volgend EK. Deze gemoedstoestand hield ik vol tot aan gisteravond.

Ik probeerde nog steeds het optimistische gevoel te laten overheersen, maar er knaagde iets. Iets dat steeds meer mijn positieve supportersgeest aan het uitdagen was. Wat nou als het niet zo simpel was dat het gewoon een keer niet lukte? Wat nou als het lag aan iets wat eigenlijk helemaal niets met het spelletje zelf te maken heeft? De kritiek die werd gegeven op de groep, die eigenlijk geen groep zou zijn, en op de spelers die zichzelf niet wilden wegcijferen voor anderen, zichzelf belangrijker vonden dan het team, die kritiek ging ik steeds te lijf. Ik wilde - en kon - er als diehard oranje-groupie toch niet aan de wil van de spelers te wantrouwen? Tot nu. 

Totaal gedesillusioneerd denk ik dat die critici dit keer stiekem wel eens gelijk kunnen hebben. Waar Mark van Bommel er indirect al behoorlijk op doelde door te benadrukken dat vooral HIJ maar met één doel naar dit EK gekomen was en dat HIJ alleen voor zichzelf kon spreken en niet voor sommige andere spelers, werd de puinhoop die achter de muren van dit elftal verscholen ligt in één klap duidelijk door de 'houd je bek man' van de geplaagde Robben richting Van Marwijk. 

Hoezeer ik ook waardering heb voor de bondscoach en hoezeer ik ook vind dat je dit niet hem moet verwijten, is hij klaarblijkelijk te lief geweest voor een groot deel van de groep. Een groep die in wezen bestaat uit kamp Van Persie en kamp Sneijder, waarvan niet meer te ontkennen is dat het ego's bezit die   - gezamenlijk dan wel - Balotelli overstijgen en die getemd moeten worden om te kunnen functioneren als een groep. Laten we eerlijk zijn: de oorzaak lag inderdaad tussen de linies, maar dan op mentaal vlak en dat stelt me teleur. Ik verwijderde maandag met pijn in m'n hart mijn oranje autospiegel-hoesjes, maar nog meer pijn doet het dat er dus blijkbaar spelers waren die zich niet wilden inzetten voor het collectief om al die oranje autospiegel-hoesjes houders het toernooi van hun leven te geven. Dit wilde ik even kwijt. En ja, voor wie het wil weten, ik weet zeker dat we over 2 jaar wereldkampioen worden, jullie kunnen het!

De zwarte schapen van de maatschappij

Ok. Ik geef toe, het onderwerp is niet geheel nieuw. Maar ik weet daarom wel zeker dat ik niet de enige ben. Dat gevoel dat je heel oud aan het worden bent - met je 23 lentes - en je je afvraagt of het aan jou ligt of dat er misschien toch behoorlijk wat veranderd is sinds je middelbare- of zelfs basisschool tijd. Ik denk vooral het laatste.

Hoe vaak gebeurt het niet dat je in de trein of metro zit en jochies van een jaar of 12 languit liggend plaatsen bezet houden, zodat anderen moeten blijven staan? En daar blijft het niet bij. Nee. Dat gaat ook nog vaak eens gepaard met die zelfingenomen blikken naar andere OV-gebruikers. Zo van: kijk eens wat ik allemaal wel niet durf en je gaat me er toch niet op aanspreken dus ik blijf lekker zo liggen. 

Of pas nog. Ik zat samen met mijn vriend in de auto en op de weg kwam een jochie van wederom een jaar of 12 op z'n fiets op ons afgereden. Met brullende geluiden en blikken naar zijn vriendjes die wel keurig braaf op het fietspad ernaast fietsten, wilde 'ie eens even laten zien hoe stoer 'ie eigenlijk wel niet was. Z'n vriendjes zullen 'm na afloop vast hebben getrakteerd op een pakje Wicky. Even overwogen m'n vriend en ik om hard op 'm af te rijden en natuurlijk wel net op tijd te remmen...

En voor de vrouwen onder ons: Hoe vaak ben je al wel niet prooi geweest voor een 9-jarige charmeur, die als jij langsfietst woorden lispelt waarvan jijzelf op die leeftijd het bestaan nog niet wist. Dit versier-offensief - soms nog moeilijk verstaanbaar doordat de playboy in kwestie net z'n voortanden aan het wisselen is - gaat vaak ook nog gepaard met een duidelijk geoefend bouwvakkersfluitje. Op zulke momenten hoop je toch altijd dat je het niet goed hebt gehoord. Dat het gelikte babbeltje afkomstig was van zijn oudere broer die nog achter hem fietste. Helaas. Steeds vaker blijken die op het oog zo onschuldige tieners potentiële loverboys in de dop. 

En wij, wat doen wij als reactie? We kijken er met z'n allen naar en doen niets. Er zal immers toch vast wel iemand zijn die er iets van gaat zeggen? Nou nee dus, maar dat weten we allang. Om trouwens maar niet te spreken over ouderen die steeds asocialer lijken te worden. Begrijp me goed, ook ik ben voor respect voor oude mensen. Maar die kleine groep scootmobiel-rijders die denkt dat ze de halve wereld bezit, moet oppassen dat ze het niet verpest voor de rest. Of wanneer je vriendelijk stopt om een oude man te laten oversteken terwijl 'ie eigenlijk geen voorrang heeft en je vervolgens een blik krijgt waarvan je nekharen overeind gaan staan. Als ik het zo bekijk moeten we nog oppassen dat de maatschappij niet van twee kanten verloedert. 

Vrouw en voetbal

Even een frustratie-tje van mijn kant. Het betreft de underdog positie - om maar even in voetbaltermen te blijven spreken - waarin iedere vrouw wordt geschoven als het gaat om verstand hebben van deze mannensport. Heb jij een beetje verstand van voetbal? Die vraag kreeg ik na de wedstrijd tegen Denemarken weer eens toen ik me voorzichtig ook een beetje in een discussie probeerde te mengen. Voorzichtig, want als vrouw moet je natuurlijk wel oppassen dat je niet te luidruchtig dingen gaat roepen over iets waar alleen mannen écht verstand van hebben. Je zou namelijk puur toevallig maar eens een keer iets roepen waardoor het kan overkomen alsof je er echt een beetje verstand van hebt. Dat mag niet gebeuren vrouwen. Nee, mannen vinden het veel fijner als je er geen verstand van hebt.
Zo kreeg ik van de week een heus lesje positiespel, toen ik weer voorzichtig iets wilde zeggen over de opstelling van Nederland tegen Duitsland. Er werd een briefje gepakt en al snel werd me duidelijk dat ik maar beter even kon luisteren, want ik zou er natuurlijk nooit echt iets van af kunnen weten. Hij begon een aantal poppetjes te tekenen. "Kijk, hier heb je vier verdedigers die naast elkaar staan en dan staan hiervoor nog twee mensen die nog voor de aanvallers staan." Op het moment dat jij dan aanvult: "Ja, en daar kunnen we misschien beter wat meer aanvallende middenvelders neerzetten, want nu lijden we teveel balverlies op die afvallende bal", wordt je verbouwereerd aangekeken en heb je even de hoop dat de boodschap aangekomen is. Al snel ben je je echter weer bewust van de underdog rol en de man in kwestie vervolgt zijn verhaal dan ook gewoon.
Ze kunnen het gewoon niet bevatten, maar mannen: ze bestaan echt. We snappen dat jullie het goed bedoelen en vooral ook dat het jullie zelf heel belangrijk maakt. Julie kunnen op zo'n moment eindelijk eens de wijze man spelen, je verwijderen van het eeuwige 'ge-jamaar' van ons vrouwen en sommigen van ons zelfs tot zwijgen brengen. Zo zijn we echter niet allemaal jongens. Vooruit, we zullen jullie niet proberen af te troeven met weetjes, maar misschien dat jullie af en toe eens kunnen proberen te accepteren dat er ook in dit geval uitzonderingen op de regel gelden. Kan iemand van jullie me in de tussentijd misschien nog even uitleggen wat buitenspel ook alweer is?

Nep supporters

Ik open de ochtend na de wedstrijd Facebook en kom niet één opbeurend berichtje tegen. Alleen maar gevloek, wanhoop, mensen die hun slingers en vlaggen alweer naar binnen hebben gehaald. Want inderdaad, stel je voor dat je nog zou geloven in een volgende ronde voor Nederland. Of sterker nog, als je nu hardop uitspreekt dat je straks op 2 juli in Amsterdam de nieuwe Europees Kampioen komt verwelkomen, wordt je keihard uitgelachen. Hoe kun je dat nou denken? Na zo'n deceptie, zo'n wanvertoning.
Ik zeg hierover één ding: wat een nep supporters. Ik weet niet of jullie dezelfde wedstrijd hebben gezien, maar dan hebben jullie vast ook gezien dat Nederland ontzettend veel kansen creëerde. Natuurlijk, de verdediging was af en toe een gatenkaas, maar dat krijg je als ze zo aanvallend spelen. En ja, die kansen hadden erin gemoeten, dat geef ik toe, maar we hebben nog twee wedstrijden. Het spel van de Duitsers gister was ook niet alles belovend, dus als we die nou eens verslaan en Portugal wint van de Denen, dan staat alles weer open. En voor alle mensen die zich zelf zogenaamd supporter noemen: één avondje schelden en tieren mag. Maar dan verwacht ik wel weer dat we daarna met z'n allen achter onze leeuwen staan, dat kunnen we toch zo goed?
En trouwens. Ik hoorde in de wandelgangen dat dit gewoon een tactisch spelletje was. Gun die Denen ook wat, had Bert ze in de kleedkamer verteld. Wij pakken die Duitsers en Portugezen gewoon en vliegen door naar de finale.

Big Brother is watching you

Een gezinsvoogd die in de gaten houdt hoe het gaat met een moeder en haar ongeboren kind. De afgelopen jaren is dit fenomeen steeds normaler geworden in ons land. Als artsen of mensen uit de directe omgeving van een moeder vermoeden dat het ongeboren kind gevaar loopt, gaat Bureau Jeugdzorg toezicht houden. Klinkt veelbelovend. Maar hoe gaat dat dan?
Komt zo'n gezinsvoogd bij die moeder thuis en gaat dan zitten observeren of de moeder wel lief genoeg is? Is dat niet een beetje partijdig? Wordt de moeder in zo'n geval niet altijd als boeman gezien? Je kunt mij niet vertellen dat een toezichthouder ook maar iets weet over het gedrag van het ongeboren kind, de moeite heeft genomen om ook eens dat kind te observeren. Misschien is 'ie wel hartstikke vervelend, schopt 'ie z'n moeder en doet allemaal gevaarlijke acrobatische salto's waarvan zijn moeder steeds zegt dat als 'ie dat nog één keer doet hij voor straf in de hoek moet zitten. Zul je net zien dat die moeder het één keer even niet meer trekt en uit haar slof schiet en er precies op dat moment zo'n toezichthoudertje met een verrekijker aan de overkant van de straat staat. Precies, die denkt 'Tjakka' weer een dichter bij m'n quotum.
Kijk, als het nou zou gaan om moeders die verslaafd zijn of andere psychische problemen hebben. Ja, dan geef ik de Raad voor de Kinderbescherming groot gelijk. Houd ze vooral lekker in de gaten die moeders! Wat zeg je, daar ging het sowieso al om? O sorry, dan heb ik niks gezegd.

Revival van de kannibalen

'Cloud-nine' zou 'ie heten, de zogenoemde kannibalismedrug waardoor zelfs de extreemste herbivoor plotsklaps zou ontaarden in een mens-etend monster. In Miami waarschuwt de politie nu voor deze drug die al twee maal zou hebben geleid tot een bizar tafereel waarbij de drugsgebruiker (lees: kannibaal) door de politie gemuilkorfd moest worden. Juist. Ik moet het even laten bezinken, een drug die leidt tot kannibalisme.
De eerste vraag die nu opborrelt is voor wie deze drug precies interessant is. Ik stel me nu een jongen voor die z'n hele jeugd gepest is omdat hij een pussy was op school, altijd raw food en peulvruchten meekreeg in z'n broodtrommel omdat zijn mama een of andere veganist was en nu eens wil laten zien dat 'ie heus wel een carnivoor kan zijn...of toch niet. Misschien dacht een stel enge horrorfilm-freaks wel dat het grappig zou zijn om filmische gebeurtenissen in het echt te laten gebeuren en bedacht gewoon een drug die hiervoor zou zorgen. Logisch..Of zouden het dan toch gewoon de media zijn die door één doorgedraaide psychopaat weer eens angst willen zaaien onder de mensen? Ik ga toch voor optie één en misschien dat Spielberg wel geïnteresseerd is in het manuscript.