Jij komt er wel, echt!

Jarenlang heb je er naar uitgekeken. Je ingebeeld over hoe het er uit zou zien. Bedrijven die vechten om jou binnen te halen. Een dikke auto van de zaak, weekenden lang shoppen. Dit zou allemaal gaan gebeuren, het was alleen nog een kwestie van tijd. Je negeerde de verhalen over "Oh na je studententijd? Nou bereid je maar vast voor, dan begint het zware leven pas" en was oprecht verbaasd (nouja, quasi-verbaasd dan) over die mensen die zeiden dat je vooral nog moest genieten nu het nog kon. Je leven zou er hard op achteruit gaan. Als ik een doemdenker was geweest, had ik me waarschijnlijk voorgenomen nooit te gaan werken. Waar zou je immers aan gaan beginnen, je leek wel gek!

Maar goed, dat ben ik dus niet - een doemdenker. Een aantal maanden geleden google-de ik zo nu en dan al naar leuke jobs. Ik zat midden in m'n onderzoek naar de Zuid-Afrikaanse apartheid en kon wel wat welkome afleiding gebruiken. Het feit dat het aanbod aan vacatures ook toen al niet denderend was, kon me nog niet zo deren. Ik had immers nog een paar maanden voordat ik echt "aan de bak" moest. Tot ik naarmate mijn afstuderen naderde, steeds vaker de vraag kreeg voorgelegd: "Maar als je media & journalistiek hebt gestudeerd, ben je dan straks ook echt 'iets'?" en "Wat kun je nou eigenlijk worden met jouw studie?". Hoewel je het wilt negeren, komt het dan toch opzetten. Dat knagende gevoel. Want inderdaad, met die vacatures wilde het nog steeds niet echt lukken en wat was ik nou eigenlijk als ik straks afgestudeerd zou zijn? Sterker nog: wat kon ik nou eigenlijk allemaal? 

Deze week ben ik officieel student-af. Mijn schoolleven is over, finito. En guess what? Het voelt allemaal nog niet zo fantastisch als ik had gedacht. Die dikke auto lijkt nog ver weg en als die bedrijven om mij vechten dan weten ze dat wel verdomd goed verborgen te houden. Ik word momenteel meer gezien als iemand waarbij meeleven tonen gewenst is. De vraag "hoe gaat het nou met solliciteren?" gaat steeds meer gepaard met een half schuin hoofd, een te gemaakte glimlach en een aai over je rug. "Jij komt er wel, echt!". 

Ach. Eerst maar eens genieten van het student-af zijn. Nu het nog kan toch?

Sorry Haren, het ging per ongeluk

Relschopper Haren is brave scholier, zo kopt het AD vandaag op de voorpagina van de krant. Het stuk wat bij deze kop hoort, is in wezen een wanhopige kreet van één van de daders op het uit de hand gelopen feestje afgelopen vrijdag. Steef, zoals hij wordt genoemd in het artikel, vindt het beangstigend dat hij nu gelinkt wordt met 'termen, personen en gedrag' waar hij totaal niet bijhoort.

Ahh gossie, ik denk inderdaad dat alle lezers van het AD nu in zullen gaan zien dat Steef gewoon een brave jongen is, die toevallig een beetje te ver meeging in het feestgedruis. Ik denk zelfs dat er een petitie opgestart zal worden, waarbij duizenden mensen hun handtekening zullen zetten om Steef vooral niet te laten arresteren. Hij komt namelijk uit een goed gezin, heeft werk en zit vanaf zaterdagochtend in een ontzettend negatieve spiraal, zo zegt hij zelf. Vanavond in Pauw en Witteman zal de burgermeester van Haren denk ik ook wel een speciaal stukje wijden aan jongens zoals Steef, die zich per ongeluk lieten gaan. We zien het door de vingers, zal meneer Bats vast en zeker zeggen. En Steef en nog tientallen anderen kunnen dan weer gewoon braaf doorgaan met hun doodnormale leven.

Of misschien dat de werkelijkheid toch iets anders is? Iets minder rooskleurig? Mijn vader zegt altijd 'waar gaat het heen met dit land, we raken in verval'. Ik zeg dan altijd dat het wel meevalt, dat er een enkele keer iets gebeurt, zoals in Hoek van Holland. Na Haren is deze nuance misschien niet meer echt op zijn plaats.

Ergernissen top 10

Denk positief. Lach en goede dingen zullen je tegemoet komen. Erger je niet aan de kleine dingen. Ok. Maar wat als ik me nu soms - ok, op sommige dagen iets meer dan soms - wél eens wil ergeren aan de kleine dingen. Juist de allerkleinste dingen op een alledaagse dag, kunnen me zo nu en dan ontzettend irriteren. Hoewel mijn scala aan ergernissen en irritaties tot ver reikt, is het me toch gelukt een top 10 samen te stellen.

1. Die vrouw bij de kassa op een woensdagmiddag die éérst alle boodschappen (voor een maand) in gaat laden en dan pas - nadat die verlegen cassiere, die al langzaam is weggedoken onder de kassa bij het zien van de steeds groter wordende rij, het al een aantal keer heeft gevraagd - op zoek gaat naar haar bonuskaart. En jij staat daarachter al 7 minuten te wachten met alleen je AH smoothie.

2. Je OV-chipkaart nog niet scannen op de nieuwe, nog openstaande poortjes boven aan het station. Je pakt hem straks beneden wel uit je tas. Tot je er daar aangekomen achter komt dat die OV incheck palen blijkbaar zomaar ineens zijn weggehaald (waar blijft die communicatie NS), en je nog welgeteld 1 minuut hebt om de trap weer op (en af) te rennen en alsnog boven in te checken.

3. Dat ontzettend irritante, misplaatst zelfingenomen gezicht van Andries EO Knevel. Punt.

4. Waarom ik het toch steeds weer voor elkaar krijg om altijd, maar dan ook áltijd wanneer de man van de pakketjes langskomt, in m'n ochtendjas de deur open te doen. Dit valt overigens misschien meer in de categorie genante momenten.

5. Het feit - ja het is een feit - dat altijd als je je in de auto ergert aan een medeweggebruiker, het een vrouw is. Ik richt me nu even tot mijn eigen sekse; leer eens gewoon normaal autorijden!

6. Picture this; je rijdt 80 km op een rondweg. In de verte zie je ze al zitten, een stelletje kauwen. Van die ontzettend lelijke, enge zwarte vogels. Hoe graag je zou willen dat ze langzaam allemaal uitsterven (zei ik dit?), zou je er niet aan denken er één over te rijden. Maar wat er dan gebeurt, en dat gebeurt echt te vaak. Als je bijna bij ze aangekomen bent, vliegen ze niet van je weg. Een greep uit de handelingen die ze dan verrichten: ze vliegen een stukje op en duiken dan richting jouw voorruit, ze kijken niet op of om maar blijven gewoon aan de kant van de weg zitten of ze lopen heel langzaam over de weg naar de andere kant. Genoeg gezegd lijkt me.

7. Wespen. Altijd, overal. En panisch als ik ben, kan ik vanaf het moment dat ik zo'n geel/zwart wezentje heb gespot niet meer normaal functioneren. Dit heeft er al meerdere keren toe geleid dat ik op een mooie zomeravond besloot m'n eten maar binnen op te gaan eten. Diep triest.

8. Meisjes van een jaar of 12 die achteloos de 'hou van je's' er op los gooien op Facebook alsof het niks is. Ook vervelend: dat diezelfde meisjes allemaal zo'n standaard profielfoto hebben, waarbij ze zichzelf met hun iPhone hebben gefotografeerd in de spiegel. Bummer.

9. Jongens van een jaar of 12 die achteloos 'hé schatje' en 'pssst meisje' naar je roepen, terwijl jij als ze hun glimlach naar je tonen haast verblind wordt van het zonlicht dat weerkaatst op hun plaatjesbeugel.

10. Het getreiter en sneue gedoe van die kneus van een Castricum. Misschien ben ik wel een pussy, maar ik vind het oprecht sneu hoe 'ie sommige mensen kleineert. En dan dat populaire gedoe van 'm, alsof 'ie 's lands beste journalist is. Bah.

Voor de rest; denk positief en erger je niet aan de kleine dingen in het leven!

Buma's neus en andere zaken

Er zijn er waarschijnlijk een hoop die het nuttig denken te vinden. Nog nooit werden we zo doodgegooid met dat politieke gebazel. Begrijp me goed, ik vind de politiek reuze interessant. Maar dit niet. Elke avond hetzelfde, ingestudeerde riedeltje. Echt origineel is het niet meer om weer het 'laten we met zijn allen Rutte alles gaan verwijten' spelletje te spelen. Misschien dat het gros van de mensen - diegenen die menen dat het echt over inhoud gaat - het nog uitermate boeiend vinden.
Ik merk echter dat mijn aandacht steeds meer wegebt van de woorden die de politici naar elkaar spuwen. Had Fleur Agema altijd al zo'n neus, waarvan het lijkt alsof ze 24/7 zo'n klemmetje op heeft? Zou zij eigenlijk wel genoeg lucht krijgen? Misschien heeft ze het wel onwijs benauwd en is dat gewoon de oorzaak van die rare hersenspinsels.
Of die vrouw achter Edith Schippers tijdens een debat in Nieuwsuur. Minutenlang heb ik gebiologeerd zitten staren. Was het wel een vrouw? Uiteindelijk heb ik besloten dat het waarschijnlijk een nieuw typetje van Paul de Leeuw was. En wat was dat met Wilders? Zijn extreem gebruinde huid zorgde voor ogenschijnlijk nog witter haar. Of die neus van Buma. Ik moest ineens denken aan Pinokkio. Hoe sterk sommige politici volgens de media ook waren, ik heb het niet gezien. En zeg nou zelf, over echte inhoud gaat het deze dagen toch niet meer?