Lance en die ene dag op die ene berg

We zijn nu een week verder, en ik geloof dat ik er wel aan toe ben om mijn gedachten op papier te zetten. Schreef ik een tijdje geleden nog dat ondanks alle getuigenissen en beschuldigen, 1% van mij nog echt in jouw onschuld geloofde zolang je zou zwijgen – dat gaat nu niet meer op. Toen bekend werd dat je naar de koningin van de talkshow zou gaan, wisten we natuurlijk al genoeg. Dat je uitgerekend haar uitkoos om je relaas te doen was ook makkelijk te verklaren. Als er iemand is bij wie je jouw verhaal kunt doen, in tranen uit kunt barsten ten overstaan van de wereld en daarna nog massaal vergeven wordt ook, is het Oprah. Ik zat dan ook met smart te wachten op het interview. En ik wist van mezelf, als je verhaal enigszins geloofwaardig zou zijn – een traantje werkte daarbij ook in je voordeel – zou ik je waarschijnlijk meteen hebben vergeven.

Waarom dan Lance, waarom was je nu opnieuw niet eerlijk. Waarom zweeg je nu weer over de details. Je had blijkbaar het idee dat ja zeggen op alle vragen van Oprah al zou volstaan. Dan had je immers toch bekend? Het is als Erik Pieters die denkt dat hij alleen maar even ‘sorry’ hoeft te zeggen en dat hij dan weer de man is bij PSV. Als de Katholieke kerk die bij het toegeven van de seksuele schandalen verwacht dat de kerkbanken de volgende week weer tot de nok toe gevuld zijn. Of als Silvio – Papi – Berlusconi, die huilend bekend spijt te hebben van zijn Bunga Bunga partijtjes en in de armen gesloten wordt door heel Europa. 

Ik weet nog goed dat ik schreeuwend op de Alpe d’Huez stond. Goed, met mijn 15 jaar vond ik de tourkaravaan natuurlijk ongeveer net zo leuk, maar jij, DE Lance, de meester, de held, de legende. Dat jij daar was, op diezelfde berg, dat maakte mijn dag. Wat zeg ik, mijn vakantie, misschien wel mijn jaar. En met mij dat van vrijwel alle mede bergbezoekers die dag. Want het gejuich en het ontzag toen jij langs kwam fietsen, was niet te evenaren door andere renners. 

Mensen werden hysterisch, bezeten. Hordes renden achter je aan met de Amerikaanse vlag, of met welke vlag dan ook. Zelfs de Duitsers lieten Ulrich voor wat ‘ie was. En terecht, want wie keek nog naar Jan als Lance daar ook was. Ik zag mensen op de berg staan waarvan ik durf te beweren dat ze nog nooit een fiets van dichtbij hadden gezien. Maar jij maakte zelfs van hen de grootste wielerfans.  

Zulke mooie herinneringen Lance. En dus hoopte ik zo erg dat je eerlijk zou zijn bij Oprah. Gewoon echt eerlijk Lance. Alles op tafel, wat had je te verliezen, je had immers toch alles al verloren. Maar nee, zoals Mart Smeets het al zei: weer hield je zelf de regie. Aan het begin had ik nog hoop, maar hoop vervliegt snel, zo blijkt. Die 1% is nu ook weg Lance, de luchtbel is uit elkaar gespat en alles wat rest is de mooie herinnering aan die ene dag op de ene berg. En voor wat het waard is: die hele tourkaravaan had me toen gestolen kunnen worden als jij nu maar eerlijk was geweest. 

De 'Nothing Box' - een zwart gat in het mannenbrein

Liefste vrouwen. Na al dat gezanik en gezeur over het onmogelijke, irrationele, ongrijpbare vrouwelijke  brein, hier - speciaal voor jullie - een stukje (een ode zou ik het niet willen noemen) over de hersenen van het andere geslacht. Want terwijl veel mannen zich kostelijk kunnen vermaken met het afkraken van ons emotionele wezens, ligt de nadruk daar nu eens een keer niet op. Nee mannen, nu zijn jullie aan de beurt! Waar onze hersenen namelijk altijd, 24/7 draaien, is er bij jullie iets behoorlijk bizars aan de hand. Jullie mannen, hebben de gave (of vreselijke eigenschap, het is maar hoe je het noemen wil) om op momenten aan werkelijk helemaal niets te denken. Hoewel wij dit natuurlijk allang wisten, heeft het ook gewoon een naam: de 'Nothing Box'.

Het zit zo. Wij vrouwen denken dus constant, we piekeren en piekeren en vallen jullie daar ook meer dan eens mee lastig. Vergeef ons, zo zijn we nu eenmaal, we kunnen niet anders. Alle kamertjes, boxen in onze hersenen zijn namelijk met elkaar verbonden. De Amerikaanse huwelijksexpert Mark Gunger vergelijkt het met de internet-snelweg, ik had het niet mooier kunnen zeggen. Bij ons is alles met elkaar verbonden, alles. En om het nog leuker te maken, alles is ook nog eens gekoppeld aan emotie. Juist, dat is ook precies de reden waarom wij vijf jaar na dato iets nog precies na kunnen vertellen. We onthouden alles. 

Mannen daarentegen, hebben een totaal ander hersenveld. Duik in het mannelijk brein en je ziet geen knooppunt aan wegen die samenkomen. Nee, bij mannen is alles lekker rustig. Zitten ze in het ene hokje, dan zijn alle andere hokjes gesloten. Mannen hebben voor alles een afzonderlijke box. In tegenstelling tot vrouwen, is bij mannen dus niks verbonden. Ook fijn: mannen plakken ook geen emotie aan iets. Dat is dus precies de reden dat mannen vijf jaar na dato werkelijk geen idéé hebben waar je hebt over hebt. Ze onthouden niks. En sterker nog, het kan ze ook helemaal niets schelen dat wij het nog wel weten. Klinkt bekend? Hoe vaak heb ik mijn vriend wel niet horen antwoorden: 'Het zal vast wel', 'moeten zij weten', 'dan doe je dat toch gewoon'. En hoe graag je dus ook wil geloven dat 'ie sommige dingen die ons oneindig kunnen boeien, ook heus wel interessant vindt: dat vindt hij dus niet. 

Dit stukje neuro geneuzel was echter nog niet de kern van het verhaal. Die komt nu. Waar vrouwen altijd in alle boxen tegelijk zitten, hebben mannen de beschikking over iets unieks: de 'Nothing Box'. Als mannen hierin bivakkeren - en ik verdenk ze ervan dit express heel vaak te doen - gebeurt er in het brein gewoon helemaal niets. Mannen kunnen daarom ook urenlang ogenschijnlijk hersendode activiteiten uitoefenen, waar wij allang gestoord van zouden zijn geworden.

Het zijn de momenten van het vissen - een dag lang staren naar een dobber die misschien wel gaat bewegen - en van het met open mond op de bank liggen zappen, zonder de tv ook daadwerkelijk ergens op te zetten. Het zijn ook de momenten waarop ze met hun tong half uit hun mond middagen aan het Playstationen zijn (al zullen ze blijven beweren dat ze daar toch echt bij na moeten denken, droom lekker verder). Het zijn ook de momenten waarop wij denken dat er iets is en als reactie krijgen: 'Ik dacht nergens aan'. 'Nee, maar nu even echt, waar dacht je nou aan?' 'Niks, dat zei ik toch.' Vrouwen, geloof het of niet, mannen denken dus echt nergens aan. De 'Nothing Box' is als het ware een groot, gapend zwart gat, waar ik stiekem best jaloers op ben. Ruilen?