Waarom we wereldkampioen worden

Waarom we wereldkampioen worden. Ja inderdaad, je leest het goed. Fuck al die (zogenaamde) realisten en pessimisten. Al die doemdenkers en landverraders. We staan aan de vooravond van iets groots. Wij worden wereldkampioen. Na die drie finales is het welletjes geweest. Het past ook mooi in het rijtje: 1974, 1978 en 2010. Niet drie keer, maar NA drie keer scheepsrecht. 

Waarom we dan het dan nu eindelijk wél worden? Laat ik beginnen bij dit: Robben, Sneijder en Van Persie voorin. Met zijn drieën. Kom op. Dan maakt het niet uit wat voor verdediging je hebt. Van dit koningsdrietal zou (daar heb je 'm weer) zelfs Sébastien Chabal - als 'ie voetballer zou zijn - de tribune oprennen van angst. Naar z'n mammie. 

Met dit drietal kan Ronaldo nog zulk aerodynamisch haar hebben, Messi denken dat hij met zijn kabouterlengte overal tussendoor kan, en Iniesta geloven dat hij het nog een keer kan. Helaas pindakaas. Bij dit drietal verbleekt alles en iedereen. 

Goed, ik geef het toe. Alles staat (vallen kunnen we namelijk niet) bij de eerste wedstrijd tegen Spanje. Daar geven we ons visitekaartje af. En dat wordt me wat. Die Spanjaarden denken dat ze alles gezien hebben, maar ze weten nog niet half wat Van Gaal op de laatste besloten trainingen heeft getraind. Die Spaanse chicos zullen raar op kijken. Ik voorspel een gedaante-wisseling, minstens een aantal keer per wedstrijd. Dacht je dat je eindelijk Robben aan het verdedigen was, bleek dat Martins Indi (BMI voor ingewijden) met een goed lijkend masker te zijn. En Robben? Die staat dan al voor de goal klaar om 'm over de teen van Casillas heen te leggen. Ja. Een ding is alvast zeker: we rijgen die Spanjaarden aaneen als pinchos op een stokje. Daarna gaat alles vast vanzelf. 

We worden het dus, wereldkampioen. En waarom al die landen het dan niet worden? Zomaar wat redenen: 

Omdat de Duitsers net als in dat andere toernooi stranden in de halve finale. 

Omdat Spanje al genoeg heeft gewonnen in de afgelopen jaren, punt. 

Omdat Italië Pirlo heeft. En dan hoef je echt niet óók nog wereldkampioen te worden. 

Omdat die Mexicanen straks met zijn allen door de mand vallen bij een dopingcontrole.

Omdat Uruguay wordt gediskwalificeerd door teveel schwalbes, van Suarez. 

Omdat Frankrijk al even geen Zidane meer heeft. En zonder Zidane geen kopstoten. En zonder kopstoten geen wereldkampioen. Of gewoon omdat ze slecht zijn.

Omdat Messi bij Argentinië zo trefzeker wordt, dat hij in zijn enthousiasme ook voor de tegenpartij gaat scoren. 

Omdat Portugal alle spelers in de onderbroeken van Ronaldo's lijn laat spelen. En dat blijkt een blamage (denk schaatspak VS op de Spelen). 

Omdat België echt goed is, we het ze meer dan wie dan ook gunnen, maar ze toch altijd hun plek naast die van ons moeten kennen. 

En Brazilië. Brazilië heeft gewoon pech dat ze tegen de wereldkampioen in de finale staan. 

Ik zeg dus dat we wereldkampioen worden. En als het zover is, rijd ik persoonlijk nog even terug naar de Franse Alpen. Daar waar ik vier jaar geleden in een deceptie achterbleef - en één Spaanse idioot 33 uur lang (misschien seconden) met een Spaanse vlag toeterend door een straat vol Nederlanders reed. Wat Spanje ook doet op het WK, ik zal daar een Spanjaard vinden en ze allemaal terugpakken. Gewoon omdat het kan. 

Tijd is een bitch

Tijdservaring is volgens mij onder te verdelen in grofweg drie levensfasen (als je heel hard je best doet, kun je er vast nog 33 opnoemen - daar moet je dan wel tijd voor hebben). Na wat rondgeneuzeld te hebben in mijn brein, kom ik tot de volgende: de kind-fase, de volwassen-fase en de bejaarde-fase (of oud-volwassen-fase, voor ik mensen beledig). De rol van tijd laat zich in die verschillende fasen vrij simpel omschrijven. Althans, dat vind ik.

Het zit eigenlijk zo. In de kind-fase heb je alle tijd van de wereld, maar je hebt geen idee dat je het hebt - en al zou je ook maar enigszins het idee hebben, dan zou het je geen moer schelen.

In de volwassen-fase heb je geen tijd (ook al denk je soms even dat je die zou hebben, maar vaak word je meteen weer uit die droom geholpen). Tot overmaat van ramp echter, heb je ook geen idee waar je die tijd - die je dus al niet hebt - vandaan moet halen. Dit alles kan je ook nog eens juist heel veel schelen.

Bejaarden (of oud-volwassenen) hebben net als kinderen alle tijd van de wereld. Deze oudste wereldbewoners hebben soms ook geen idee dat ze het hebben, maar bovenal geen idee wat ze ermee aan moeten. Vaak weten ze niet of het ze iets kan schelen.

Waarom ik dit schrijf? Ik bedacht me - aangemoedigd door iemand die me constant dwong te verantwoorden waarom ik geen stukjes schreef (geen tijd, sorry) - dat ik een stukje wilde schrijven over tijd en hoe mensen die gebruiken. Daarbij leek het me dan vooral aardig - juist omdat tijd de reden was dat ik even geen stukjes schreef - om te schrijven over hoe ik tijd gebruik. Toen ik dat uitsprak wist ik meteen dat dat helemaal niet was waar ik over moest schrijven. Die kind-fase was ik allang voorbij, dus ik had sowieso geen tijd meer (maar dan ook echt geen tijd) om te gebruiken. Nog meer echter, blijkt dat je die spaarzame tijd die je in de volwassen-fase hebt, of denkt te hebben, helemaal niet zelf kunt gebruiken. Mocht je dit nog niet doorhebben: in deze idiote wereld gebruikt tijd jou. En mij dus ook.

Wat grappig is - of eigenlijk niet, maar anders wordt het geheel zo tragisch - is dat deze niet bestaande tijd zich ook nog eens laat onderverdelen in twee soorten. De pure tijdservaring in uren, minuten, seconden: de kloktijd. Daarvan weet ik zeker dat die tegenwoordig sneller gaat dan vroeger en dat ik in de maling word genomen als ik mijn horloge soms heel sneaky in de gaten probeer te houden. Je hebt echter ook nog de geestelijke tijd. Die gaat vaak samen met een bepaalde rust in je hoofd. Ook die tijd is voornamelijk afwezig. Het kan zomaar voorkomen dat je eindelijk - God zegene de greep - wat kloktijd hebt gevonden. Voordat je een gat in de lucht gesprongen hebt is deze tijd negen van de tien keer al weer opgeslokt door de afwezigheid van de geestelijke tijd. Die dus even geen tijd had.

Daar zit je dan. Kind-fase af en net aangekomen in het o-zo mooie volwassen tijdperk. Ik kan er niets aan doen. Ik heb heimwee naar de tijd dat ik alle tijd van de wereld had, maar daar totaal geen idee van had. Laat staan dat ik me er ook maar enigszins druk over maakte. Tijd bepaalt tegenwoordig zelf wat 'ie doet. Tijd is een bitch. Ik denk dat er maar een remedie is. Laten we de tijd met zijn allen gewoon keihard negeren, dat werkt altijd.