Heel Nederland valt erover als een topsporter even niet blij is met zilver. Maar waar we echt over zouden moeten vallen, is het gedrag van die zelfingenomen flapdrol van een Maurits Hendriks.
Laat me het even toelichten. Althans, mijn mening dan.
Als een topsporter jaren lang, dag in dag uit, ergens voor getraind heeft, mag 'ie best teleurgesteld zijn met zilver. Of met brons. Of met een vierde plek. Of met alles minder dan goud. Zeker als die sporter wist dat het haalbaar was, dat goud erin zat. Maar zelfs als die sporter statistisch gezien misschien niet de favoriet was. Zelfs dan mag die sporter balen, janken voor de camera en voor heel Nederland en z'n schoenen op de grond smijten.
Weet je namelijk wat dat is? Dat is winnaarsmentaliteit. Dat is 100% voor het hoogst haalbare gaan en geen rekening houden met plan B - zilver, of brons, of geen podium. Want als je rekening houdt met plan B, gaat dat stemmetje in je hoofd ook een rol spelen. En dat wil je niet. Je wilt winnen, dus baal je vreselijk als je dat niet hebt gedaan. En natuurlijk komt het besef later en ben je dan heus ergens wel trots. Maar niet op dat moment. En dat hoeft ook niet.
Dat is misschien anders voor die sporter die een bronzen plak nooit voor mogelijk had gehouden. Omdat die sporter nog nooit tussen de groten der aarde op een podium had gestaan. Er zelfs nog nooit in de buurt was gekomen. Een sporter voor wie goud - of zilver, of brons, of een 7e plaats - een droom was waarvan nooit gehoopt durfde te worden dat 'ie uit zou komen. Dan is elke prijs mooier dan verwacht. Dat doet niets af aan de winnaarsmentaliteit overigens, dat is realisme. En in dat realisme gaan voor het hoogst haalbare. En dan is de onverwachte overwinning soms misschien nog wel iets mooier ook.
Wat wel aan dit alles wat af doet, is als buitenstaander bepalen wanneer zo'n sporter teleurgesteld moet zijn. Of blij. Om met het halve land goud te eisen. En om vervolgens met hetzelfde halve land te zeggen dat iemand die kans had op goud, niet zo ondankbaar moet zijn. Zo'n land draait echter soms nog wel eens bij. En zo'n land heeft uiteindelijk ook niets in te brengen.
Waar het echt fout gaat is als mensen die wel iets in te brengen hebben, dat ontzettend fout doen. Die sporters die (net) niet wonnen, nog meer het gevoel geven dat ze gefaald hebben.
Want als je geen podium pakt, dan ook geen sluitingsceremonie. Dan ook niet meegenieten van het moois van jouw mede-atleten. Want jouw teleurstelling wil je natuurlijk botvieren op die sporters die nog wel kans op het eremetaal hebben. Dus dat moeten we voorkomen. En dan ook nog maar zeggen dat de gouden plakken dan wel goed waren, maar de rest toch wel teleurstellend.
Meedoen is belangrijker dan winnen, vind ik zelf onzin. Maar wie ben ik om die gedachte voor een olympische sporter in te vullen. En wie ben ik om te bepalen of iemand teleurgesteld of blij moet zijn. Of iemand gepresteerd heeft of gefaald. En datzelfde geldt voor jou, Maurits Hendriks. Pannenkoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten